پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

می گویند اگر قصد ضربه زدن به یک تمدن را دارید به سه گانه زن، خانواده و جوان حمله کنید. سال هاست که نهاد خانواده و گروه جوانان و زنان در این کشور، مورد حمله آندولسی قرار گرفته و در کنار فشارهای اقتصادی و کم توجهی ها به مسائل تربیتی ( خصوصا تربیت دینی)، صدمات زیادی بر ما وارد شده است. آنگه سازمانی مثل صداسیما مشخص نیست که سر و دمش با کدام برنامه می چرخد؟ هیولاوار از بودجه ملی تغذیه می کند و حریصانه به دنبال سلیقه گرایی و فعالیت میلی است. آنقدر عقب ماندگی حرفه ای دارد که حتی غالب برنامه ها به شکل سرانگشتی هم شده، تفکیک گروه سنی ندارد. پخش فیلم و سریال تکراری شده است اسباب گذران روزمرگی مدیران این مجموعه و مردمی که مختارنامه را چهل بار می بینند ( زمان اختصاص یافته را ضربدر جمعیت کنید و اتلاف منافع ملی را محاسبه نمایید). بعد مدعی هستیم که چرا مردم گرایش به ماهواره پیدا کرده اند و از فرهنگ خودمان دور شده ایم؟ بله ، برای همین خاک بر سری های عده ای مثلا مدیر ، این اتفاقات در حال رخ دادن است. وقتی مناسبتی ( خصوصا از جنس عزا و مناسک عزاداری باشد)، انگار شبکه ها با یکدیگر رقابت داشته باشند، اقدام به قطع تعادل و وزن سنجی برنامه ای شده و همه چیز می شود ماتم و سیاسی کاری. آقایان و خانم های محترم مدیر در صداسیما، بنظر شما حقوق ماهیانه تان با این حد ضربه به توسعه ملی و چوب لای چرخ جریان تمدن سازی کردن ، حلال است؟ آیا معنای معاند و منافق جدید را می دانید؟ خداوند به دین و دنیای شماها و ما رحم کند. خبر می رسد که سری جدید سریال‌های «پایتخت» و «زیرخاکی» و «نون خ» قرار است دوباره جلوی دوربین بروند و احتمالا از عید امسال به‌طور همزمان یا در زمان‌های جداگانه از تلویزیون پخش شوند. خوب است اما کافی نیست. صداسیما انضباط مالی ، تخصص اداره مدیریتی ، اراده برخورد با پشت پرده ها و صلاحیت حرفه ای می خواهد. سلام آقای جبلی ، حال خودت با مدیران شبکه ها چطوره اخوی؟

رئیس جمهور رئیسی در جریان سفر به نیویورک در اقدامی نمادین و بشدت قابل تحسین سیاسی، اقدام به هدیه کتاب بوستان سعدی و کتاب مجموعه اسناد خلیج فارس به «گوترش» دبیرکل سازمان ملل نمود. هدایایی که از دو بعد اثبات تاریخ فرهنگی و مقابله با اتحادیه عرب و هجمه به کشور در خصوص مسئله خلیج فارس بشدت اهمیت دارد.

مسئله آقازاده‌ها و ورود آن‌ها به اقتصاد، دهه‌هاست تمام بر تمام ارکان کشور سایه انداخته است. ارقامی که ثروت برخی از آقازاده‌ها و خویشاوندان مسئولان ارشد نظام به گوش می‌رسد، باورنکردنی است؛ آن‌ها با ثروت خود نبض همه چیز را در اختیار دارند و بر همه ارکان کشور تاثیر می‌گذارند. سوال مهم اینجاست که آقازاده‌ها و داماد‌ها چگونه اقتصاد ایران را در کنترل گرفتند و چه اتفاقی رخ داد که همه چیز به صورت غیرشفاف در اختیار آن‌ها قرار گرفت؟

استاد پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی با اشاره به اینکه صد سال آتی را می‌توان «سده امید» دانست، یادآور شد: برای زندگی در سده پانزدهم به ذهن و زبان پیچیده و معرفت‌شناسی پیچیدگی محتاج خواهیم بود، دیر یا زود فضای جامعه ایران در همان سال‌های نخستین سده پانزدهم تغییر خواهد کرد، در قرن جدید دموکراسی و مشارکت جمعی مردم به اشکال پیچیده و جدید ظهور کرده و با تحول در نسل‌های سیاسی موجود در نظام سیاسی ایران و ظهور نسل‌های تازه و با تحولات در نظام سیاسی جهانی، افق سده پانزدهم ایران می‌تواند افقی روشن‌تر از وضع کنونی باشد.

رشت در قدیم «بیه» بود که وجه تسمیه آن شاید به دلیل قرار گرفتن بین دو رودخانه گوهررود و زرجوب باشد. پس از آن رشت را به نام‌های «دارالمرز» یا «دارالامان» هم می‌شناختند. در زمان حکومت سلسله صفویان در تاریخ ۱۲ دی، شهر رشت به عنوان مرکز گیلان انتخاب شده بود به همین دلیل به همت گروهی از اساتید و فرهیختگان گیلانی، سال ۱۳۹۴ این روز در تقویم ملی کشورمان به نام «روز رشت» ثبت شد.در کلیپ زیر با گشتی در شهر زیبا و تاریخی رشت با این منطقه بیشتر آشنا می شویم.

سخن از سه فیلمساز است. سه فیلمساز؟ نمی‌توان چندان با اطمینان چنین گفت. زیرا یکی، اصلانی، بیشتر شاعری است فیلسوف که دوست دارد با قلمِ فیلم، شعرهایش را نقاشی کند و درون تصاویرش بیاندیشد؛ دیگری شاعری است ترانه‎سرا، که میان عشقی سنگین و از دست‌رفته به موسیقی در آب‌های گرم جنوب و عشقی، آن همدوردست، به عقلانیت فیلمیکِ پوریتن، هر دو در شمال و جنوب اروپا، سرگردان مانده؛ و سومی، مسافری خستگی‌ناپذیر و عاشقِ پنداره‌ای به نام ایران که در دفترچه‌های یاداشت تصویری‌اش، هر روز بخشی از آن را می‌ساخت.

مسوولان سازمان میراث فرهنگی در سال‌های 92 و 94 به دولت عراق قول مساعد دادند تا در تهیه پرونده ثبت جهانی و مرمت طاق کسری به آنها کمک کنند، و این بار با فرو ریختن بخشی از طاق کسری نه تنها ایرانیان که جامعه جهانی را با این پرسش روبرو می‌کنند که مهمترین نماد عمارت و عدالت گستره‌ی فرهنگی ایران بزرگ چرا برای میراث فرهنگی ایران اهمیتی ندارد و به وعده های خود عمل نکردند. مسعودی در مروج‌الذهب نوشته است: «هارون‌الرشید مصمم شد ایوان [کسری] را خراب کنند و نظر یحیی [برمکی] را که محبوس بود خواست. یحیی نیز با اینکه مورد بی‌مهری هارون بود به هارون همان جوابی را داد که خالد به منصور داده بود.»در تجارب‌السلف آمده است: «این ابوایوب الموریانی که سبب تحریک منصور برای تخریب «ایوان خسرو» شد، مردی بود خسیس و جهد داشت مال فراوانی جمع کند تا خود را به منصور نزدیک سازد. موریانی سیصدهزاردرم از منصور برای عمران مزرعه‌ای در اهواز دریافت کرد ولی عمارتی نکرد. دشمنان از این ماجرا منصور را واقف ساختند و خلیفه شخصا به تحقیق پرداخت و چون معلوم شد که موریانی خیانت نموده خلیفه امر داد تا او و تمامی اقارب او را کشتند و اموال او را برداشتند.» این روایت غم‌انگیز تخریب طاق‌کسری یکی از هزاران‌کار ناخوشایندی است که در طول تاریخ به امحای آثار و یادگار ملل گذشته انجامیده است.»

«خوشبختانه ما تاریخ فرهنگی نداریم!» راست یا دروغ، این جمله از زبان نخست‌وزیر یکی از کشورهای اسکاندیناوی نقل شده است. گفته می‌شود توسعه در کشورهایی که از یک ساختار فرهنگی-تاریخی قوی برخوردارند، با یک سد بسیار محکم مواجه می‌شود. از میان کشورهای دنیا، تنها 9 کشور هستند که تاریخ هزاره دارند، یعنی نام آنها بیش از هزار سال دوام و بقا داشته است. از شرق دور، ژاپن، هند و چین، تا خاورمیانه، ایران و یمن و مصر، تا یونان و ایتالیا در اروپا و اتیوپی در آفریقا، تنها کشورهایی هستند با یک نام تاریخی هزاره.

تأثیر سفر به ترکیه در رضاشاه به حدی است که بعدها خطاب به محمود جم اظهار می‌دارد: «...از وقتی که به ترکیه رفتم و زن‌های آن‌ها رادیدم که حجاب را دورانداخته‌اند... دیگر از هرچه زن چادری است بدم آمده است.

چند روز پیش از انتخابات ریاست جمهوری چهار وزیر دولت روحانی در دیداری که با اصحاب فرهنگ و هنر در تالار وحدت داشتند حرفهای مهمی زدند. اگر چه شاید در وهله اول این گفته ها تکرار صحبت های پیشین و یا حتی برنامه تبلیغاتی برای انتخاب مجدد روحانی بود.